อัดอั้น…ตันใจ

ไหนๆก็ไหนๆแล้วขอบ่นหน่อยเหอะ วันนี้ได้คุยกับคุณแม่น้องท่านหนึ่งเรื่องการส่งลูกไปเรียน จริงๆแล้วควรส่งลูกไปเรียนร.ร.ไหนดี ช่วงแรกคุณม่น้องพูดถึงแต่ร.ร.ที่มีชื่อเสียงต่างๆ เราอดไม่ได้เล่าให้คุณแม่น้องฟังถึง ร.ร.วัดอยู่ร.ร.หนึ่ง ที่สอนแบบมอนเตสซอรี่ เราบอกว่า ถ้ามีลูกแล้วย้ายออกไปนอกเมืองหน่อย ก็จะพาไปเข้าร.ร.วัดนี่น่ะแหละ อดไม่ได้ที่จะบอกกับคุณแม่น้องว่าอย่าไปยึดติดกับชื่อเสียงมากมาย เพราะเด็กที่เราเคยสอน ก็เรียนอยู่สาธิตเกษตร แต่เป็นเด็กมีปัญหา…ปัญหาที่เกิดจากปัจจัยภายนอก…เกิดจากสังคมในร.ร. ครูที่ดีที่สุดก็คือพ่อแม่เด็กนั่นแหละ ถ้าอยากให้ลูกเป็นอย่างไรก็จงปฏิบัติตัวแบบนั้น

ยอมรับว่าพอเราเห็นระบบที่แตกต่างกันมากๆมา เราไม่เคยสนับสนุนการสอบเข้าของเด็กวัยอนุบาลเลย (ถ้าไม่ถูกใจใคร เราขอโทษด้วย แต่ยิ่งอ่านอะไรที่มันขัดใจ แล้วของมันขึ้นน่ะ ขอระบายนิด) เด็กในประเทศที่เราไปเห็นมา ไม่มีใครเรียนวิชาการกันเยอะเท่าเด็กๆของเราเลย บางประเทศไม่มีอนุบาลด้วยซ้ำ แล้วระบบการคัดกรองเด็กเข้าร.ร.ในเด็กเล็ก ก็เป็นเพียงแค่การสัมภาษณ์ดูความพร้อม ไม่ใช่สอบกันจะเป็นจะตายเหมือนจะเตรียมเด็กตัวจิ๋วให้เข้ามหาวิทยาลัยแบบนี้ ระบบที่เห็นมาคือระบบเขตบ้านใกล้คือ...ใกล้ที่ไหน ไปที่นั่น แล้วจากนั้นค่อยมาวัดมาตรฐานร.ร.แบ่งตามเขตต่างๆอีกที ในความคิดเราอย่างน้อยระบบนี้ก็พยายามที่จะปรับปรุง พัฒนาร.ร.ต่างๆให้เท่าเทียมกัน ซึ่งต่างจากระบบของเราที่แข่งขันกันแทบตาย แต่พอวัดดูจริงๆทั้งประเทศ ระบบการเรียนของเรากลับล้มเหลว…ไม่เป็นท่า

ดูจากตัวเองเป็นหลักเลย ตอนไปเรียนที่อเมริกาใหม่ๆ ภาษาอังกฤษไม่กระดิก ทั้งๆที่เรียนมาตั้งแต่อนุบาล พอภาษาดีขึ้นปรากฏว่า ดันอ่อนด้อยด้านความคิดและจินตนาการเมื่อไปเทียบกับพวกฝรั่งหัวทอง คนผิวเหลืองอย่างเราเลยอดไม่ได้จริงๆที่จะโทษความล้มเหลวของระบบการศึกษาไทย

แล้วที่สะท้อนใจคือ เด็กบางคนที่พออยู่ในสังคมการแข่งขันกันมากเกินไป กลับไม่รู้จักการแบ่งปัน เพราะชีวิตมีแต่ได้ ไม่เคยต้องให้ใคร เค้าไม่เข้าใจเรื่องการแบ่งปัน เห็นแบบนี้เราเองที่เป็นครู ก็อดหวั่นใจกับอนาคตของทั้งตัวเด็กเอง และประเทศชาติของเราไม่ได้จริงๆ เรื่องนี้ก็ไม่รู้ว่าจะโทษใคร ก็คงได้แต่โทษตัวเองว่าเราคงไม่มีความสามารถพอ ที่จะทำให้เด็กๆเข้าใจถึงการแบ่งปันhttp://www.colorfulenglish.com/4/post/2012/12/december-29th-2012.html